Στον επίλογο τούτης της προεκλογικής περιόδου, νομίζω πως μπορώ να μοιραστώ μ’ όλους μια διαπίστωση που ανέσυρα από την προβληματική των πολιτών, με τους οποίους αυτές τις τρεις εβδομάδες ήρθα σε επαφή!
Αυτές οι εκλογές, για μερικούς είναι το τέλος μιας διαδρομής και για κάποιους άλλους είναι μια νέα αρχή!
Δεν εννοώ ότι άλλος θα είναι νικητής και άλλος ηττημένος! Δεν εννοώ, σε καμιά περίπτωση, τις ηλικιακά διακριτές εκλογικές συμπεριφορές. Αυτές που, ιστορικά, δείχνουν τους νέους πιο έτοιμους να ρισκάρουν για κάτι καλύτερο. Και, φυσικά, τίποτα σε τούτη τη σκέψη μου δεν έχει να κάνει με το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που ίσως αποδειχτεί – και μάλιστα σύντομα – το πιο απατηλό δίλημμα μιας δύσκολης εποχής! Στον αντίποδα όλων αυτών, μιλάω για το πώς καθένας μας αντιλαμβάνεται την ψήφο του και τη συμμετοχή του στα πολιτικά πράγματα, είτε σαν αφετηρία για όσα θα συμβούν, είτε σαν επιστέγασμα μιας περιόδου, με τα θετικά και τα αρνητικά της.
Στη μια όχθη βλέπω τσεκούρια, εικονίσματα αγίων, ρουσφέτια και βαρόνους διαφόρων αποχρώσεων, το ένα πλάι στο άλλο και όλα μαζί, να καμώνονται πως η χώρα θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι. Να αποπνέουν φόβο, αλλά και έναν ανιστόρητο ρεβανσισμό. Δυο σε ένα, προφανώς απρόσφοροι ώστε να ρίξει κανένας μια ματιά στο μέλλον.
Από την άλλη όχθη, πρόσωπα αποστασιοποιημένα από κουρασμένες αντιθέσεις με ημερομηνία λήξεως. Πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες, με αναφορές και συναισθήσεις μόνον αυριανές. Μια γενιά επερχόμενη, που τίποτα δεν θέλει να δανειστεί από τις παθογένειες των πολιτικών δεινοσαύρων. Μια γενιά που θέλει να κάνει πράγματα και να κριθεί με το πλήρωμα του πολιτικού χρόνου για όσα έκανε και όσα δεν έκανε.
Έτσι, αισθάνομαι τη δικαίωση μιας επιλογής: της συμμετοχή μου στις εκλογές με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Με λόγο και έργο για ένα δημοκρατικό ταξίδι προς το αύριο της Ελλάδας.