3Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει να γράφει κάποιος για την κατάσταση που ζούμε χωρίς να πέσει σε χιλιοειπωμένα κλισέ τα οποία δεν σημαίνουν και δεν προσφέρουν τίποτα πλέον.
Χωρίς πολλές αναλύσεις λοιπόν.
Πάνε πάνω κάτω δέκα χρόνια που ζούμε στη πατρίδα μας μία απο τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία της. Χωρίς να διαφαίνεται η παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης.
Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. ‘Οχι μόνο γιατί δεν βοηθούν την αλήθεια αλλά το κυριότερο γιατί απομακρύνουν την συζήτηση απο την πραγματική πρόκληση που έχουμε μπροστά μας: τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών που θα μας επιτρέψουν να σπάσουμε το σπιράλ της καταστροφής και να γυρίσουμε σελίδα.
Για αυτή ακριβώς την ανάγκη δεν βλέπουμε καμία πρόταση. Στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε να τίθεται καν τέτοιο θέμα στο δημόσιο διάλογο. Αντιθέτως παρακολουθούμε τον δημόσιο λόγο να κυριαρχείται απο συζητήσεις οι οποίες είναι πολύ μακριά απο τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Είναι πραγματικά πρωτοφανής η αντίσταση του πολιτικού κατεστημένου να ανταποκριθεί, μερικώς έστω, στις ανάγκες της κοινωνίας που υποτίθεται οτι εκπροσωπεί.
Η φυγή προς τα εμπρός δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να «κλείσουμε» με τις αμαρτίες του παρελθόντος. Αμαρτίες πολύ μεγαλύτερες απο μία διαπραγμάτευση για μία δόση. Αμαρτίες με χρονικό ορίζοντα πολύ μακρύτερο από μερικές κυβερνητικές τετραετίες. Αμαρτίες που χρεώνονται αδίκως στις νεότερες γενιές, αλλά και τις γενιές που έρχονται.
Τα προβλήματα αυτά δεν μπορούν να λυθούν ικανοποιητικά αν δεν διαμορφώσουμε τη δική μας πρόταση. Πρόταση που θα υπηρετείται ανεξάρτητα απο μικροπολιτικές εξελίξεις και σκοπιμότητες. Πρόταση που θα διαμορφωθεί ανοιχτά, δημοκρατικά και με συνεχή διαβούλευση. Πρόταση, δηλαδή, που θα στηρίζεται, το κυριότερο, απο το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και ως συνέπεια απο το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.
Η υλοποίηση της ιδέας δεν μπορεί να αναφέρεται σε παλιούς μεθόδους διαχείρισης της εξουσίας όπως οικουμενικές κυβερνήσεις, συμμαχικές ή άλλες μεθόδους μοιράσματος της εξουσίας. Αυτά δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.
Χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι ουσιαστικό που να ανταποκρίνεται στα συγκεκριμένα προβλήματα και μόνο σε αυτά. Χρειάζονται ομάδες κατάρτισης πολιτικών προτάσεων για κάθε μεγάλο ζήτημα. Με συμμετέχοντες εκπροσώπους της κοινωνίας και των κομμάτων, με συναπόφαση και συνυπευθυνότητα. Και στη συνέχεια χρειαζόμαστε «ειδικούς» που θα εξειδικεύσουν την εφαρμογή των προτάσεων αυτών.
Για να βρεθούμε επιτέλους στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων με τη δική μας εθνική πρόταση.
Αυτός είναι ο τρόπος να βρούμε τις λύσεις που δε βρήκαμε μέχρι σήμερα. Και με αυτή τη διαφορετική προσέγγιση, θα διαπιστώσουμε ότι προβλήματα μας δεν είναι άλυτα.