Αναρίθμητες οι αναλύσεις για τις αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας. Κάθε μέρα διαβάζουμε «για τους τομείς που θα πρέπει να επικεντρωθούμε ώστε να ξαναγυρίσουμε στην ανάπτυξη». «Για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας». Για όλους εμάς «το εργατικό δυναμικό στο οποίο» λένε «πρέπει να στηριχτούμε για να μπει τέλος στη κρίση». «Για τη γραφειοκρατία που πρέπει να χτυπηθεί». «Τη φοροδιαφυγή που πρέπει να παταχθεί».
Και τι γίνεται από όλα αυτά ; Δυστυχώς, τίποτα! Η πραγματικότητα είναι τελματωμένη, εδώ και καιρό, στον αντίποδα. Η παραγωγή υποχωρεί συνεχώς. Η γραφειοκρατία και η φοροδιαφυγή καλά κρατούν. Η ανεργία κινείται γύρω στο 25% (ειδικότερα στους νέους ξεπερνάει το 50%). Ενώ στους αριθμούς αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι περισσότεροι από τους 300.000 επιστήμονες που έφυγαν από τη πατρίδα μας μετά το 2010.
Ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότερες αναλύσεις προέρχονται από πρόσωπα τα οποία ευθύνονται για τη σημερινή κακή κατάσταση. Τα οποία επιμένουν να μας κουνάνε το δάχτυλο, «σα να μη πέρασε μια μέρα…».
Μόνο που οι ρόλοι έχουν πια αντιστραφεί. Είμαστε εμείς αυτοί που ρωτάμε και αυτοί οι συγγραφείς ευχολογίων, υπόλογοι για τη κατάντια μας, που οφείλουν εξηγήσεις. Μία στη πραγματικότητα : «αν πιστεύουν όσα υποστηρίζουν, γιατί δεν τα κάνανε όταν είχαν την εξουσία;». Ασφαλώς χρωστάνε αυτή την απολογία. Μόνο που, είτε τη δώσουν, είτε συνεχίσουν να το αποφεύγουν, δεν έχει νόημα να τη περιμένουμε πια. Τους λέμε δυνατά : όχι άλλη ληστεία του χρόνου μας! Και προχωράμε μπροστά χωρίς αυτούς.
Πραγματικά, ο χρόνος μας. είναι αγαθό ουσιώδες εν ανεπαρκεία και η διαχείριση του από άλλους εις βάρος μας, δεν πάει άλλο. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να υποθηκεύει διαρκώς το μέλλον μας και να ξοδεύει για δικούς του σκοπούς τη ζωή μας στο Ζάππειο και στη Θεσσαλονίκη «σκίζοντας μνημόνια» με ανύπαρκτα ισοδύναμα και ανύπαρκτη νομοθεσία. Για να μην πιάσουμε τους αμετανόητους που «εδώ ο κόσμος χάνεται» και αυτοί το χαβά τους, δηλαδή «εκλογές εδώ και τώρα». Κυλώντας όλο και πιο χαμηλά «στου κακού τη σκάλα».
Νομίζω ότι δεν έχουμε να περιμένουμε πια τίποτα καλό παρά μόνον από τον εαυτό μας. Αρκεί να μη δειλιάσουμε και να μη βαρεθούμε : ας αποφασίσουμε πως θέλουμε να ζήσουμε, πως μπορούμε να το πετύχουμε και ας το βάλουμε μπροστά. Χωρίς άλλες αυταπάτες, χωρίς άλλες κουτοπονηριές, χωρίς άλλο χαμένο χρόνο. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν ούτε μέρα από τη ζωή μας!