Να ευχαριστήσω την Πωλίνα για την οργάνωση του τραπεζιού. Μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε για αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα.
Νομίζω μια λέξη στο τίτλο του τραπεζιού περιγράφει την ουσία όσων θα συζητήσουμε. Πρέπει να χτίσουμε το μέλλον ΜΑΖΙ με τους νέους. Είναι προϋπόθεση για να αλλάξουμε σελίδα η ενεργή συμμετοχή των νέων.
Οι μη προνομιούχοι στις μέρες μας περιλαμβάνουν, πριν απ’ όλους ίσως, τους νέους που βιώνουν την κρίση στην πιο πιεστική εκδοχή της.
Για παράδειγμα η ανεργία. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργοι. Σε μια οικογένεια με δύο παιδιά δηλαδή το ένα απο τα δύο δεν θα βρεί δουλειά. Θα είναι υποχρεωμένος ο νέος αυτός να στηρίζεται στο περιβάλλον του για να τα βγάλει πέρα. Αυτό βλέπει μπροστά του όσο βρίσκεται ακόμα στο σχολείο, όσο σπουδάζει σε κάποιο πανεπιστήμιο, όσο είναι στο στρατό.
Αλλά ακόμα και να βρεί δουλειά. Ποιά είναι η πραγματικότητα για όποιον τυχερό καταφέρει να βρεί μια απασχόληση; Είτε είναι μισθωτός είτε ελεύθερος επαγγελματίας οι ασφαλιστικές εισφορές πέρνουν ένα τεράστιο μέρος τους εισοδήματος τους. Και για τι; Για μια σύνταξη που δεν πιστεύει ότι θα πάρει ποτέ ή για υπηρεσίες υγείας που διαρκώς επιδεινώνονται;
Υπάρχουν και οι άλλοι νέοι που πέρνουν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν απο τη χώρα. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είναι πάντα οι καλύτεροι ή οι άριστοι όπως που ακούμε στις ειδήσεις των 8. Είναι οι διπλανοί μας, οι φίλοι μας και οι γνωστοί μας, οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί. Είναι κάποιοι απο εμάς. Κάποιοι οι οποίοι αποφάσισαν να χτίσουν τη ζωή τους σαν μετανάστες. Όχι μόνο από την έλλειψη απασχόλησης, αλλά κυρίως από την έλλειψη ελπίδας. Είναι η συνέπεια της απουσίας ενός σχεδίου για το σήμερα και το αύριο. Ενός ρεαλιστικού σχεδίου που είτε θα τους κρατούσε εδώ, είτε θα τους επέτρεπε να γυρίσουν πίσω.
Όλα τα παραπάνω περιγράφουν ένα κομμάτι της πραγματικότητας στην οποία ζούμε οι νέοι. Και ενώ όλα αυτά φαίνονται εξαιρετικά πιεστικά, δυσκολα και χωρίς ελπίδα εμείς αντιδρούμε δημιουργικά.
Χτίζουμε τον δικό μας κόσμο. Ένα κόσμο με μικρότερες αποστάσεις, λιγότερους διαχωρισμούς και με πολύ διάθεση για δημιουργία.
Αναπτύσουμε σχέσεις με ανθρώπους σε άλλες χώρες, με άλλες κουλτούρες, επηρεάζει ο ένας τον άλλον, μαθαίνουμε απο άλλους πολιτισμούς. Η παιδική εργασία στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι και δικό μας πρόβλημα. Οι αγώνες για Δημοκρατία στη Τουρκία είναι και δικοί μας αγώνες. Η συμφωνία για τη κλιματική αλλαγή στο Παρίσι είναι και δική μας συμφωνία.
Με καλή διάθεση, εξαιρετική εκπαίδευση και μια σύνδεση internet θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και απαιτούμε την βοήθεια όλων. Δεν ζητάμε λεφτά. Δεν προσβλέπουμε σε ασυλίες. Απαιτούμε όμως ίσες ευκαιρίες. Απαιτούμε μια σελίδα λευκό χαρτί για να γράφουμε τη δική μας ιστορία. Το ξέρουμε ότι ξεκινάμε από το μηδέν. Είμαστε όμως αποφασισμένοι να μην ξεκινήσουμε από το μείον.
Και δεν θέλουμε πολλά. Θέλουμε λίγα και συγκεκριμένα.
Θέλουμε κανόνες χωρίς παραθυράκια και πίσω πόρτες. Λίγους, απλούς, καθαρούς και για όλους.
Θέλουμε μια κοινωνία ανοιχτή σε όλους. Με κοινό όραμα και στόχους.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον όλοι έχουμε τη θέση μας. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον όλοι και ο καθένας ξεχωριστά, μπορούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο χτίσιμο του κοινού μας σπιτιού.
Με αυτές τις προϋποθέσεις, ναι, μπορούμε να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε. Μπορούμε να χτίσουμε τη ζωή μας, τη καθημερινότητα μας, το μέλλον μας. Όμως το σημείο κλειδί είναι τον αγώνα αυτόν να τον δώσουμε μαζί. Χέρι χέρι. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Ο καθένας με τις δικές του δυνατότητες και δυνάμεις.
Με καθαρό στόχο και καλή διάθεση. Και, προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι θα βγει πέρα.