Διαβάζω ότι τις προηγούμενες μέρες έγινε η πρώτη συμφωνία πώλησης κόκκινων δανείων από μια συστημική τράπεζα σε ένα fund διαχείρισης.
Θετικό νέο με την πρώτη ματιά, τόσο για την τράπεζα, oσο και για τον δανειολήπτη.
Η τράπεζα μειώνει το άνοιγμά της σε δάνεια – τα οποία πιθανότατα δεν θα αποπληρωθούν – και εισπράττει σε αντάλλαγμα ένα ποσό. Γίνεται, δηλαδή, το πρώτο βήμα ώστε να μπορέσει μετά από αρκετά χρόνια να κάνει την πραγματική της δουλειά, που δεν είναι άλλη από το να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Παράλληλα, ο δανειολήπτης βλέπει για πρώτη φορά την ευκαιρία να κουρευτεί ενός μέρους του δανείου του, μέσα από μια νέα συμφωνία με το fund που το αγόρασε σε τιμή πολύ χαμηλότερη της αρχικής του αξίας.
Είναι, όμως, στ’ αλήθεια έτσι τα πράγματα; Δυστυχώς, όχι.
Τα δάνεια πουλήθηκαν στο 3% της αξίας τους! Με απλά μαθηματικά, αν εγώ είχα ένα δάνειο στα 100€, η τράπεζα εισέπραξε μόλις 3€ για να το πουλήσει, την ώρα που εγώ συνεχίζω να χρωστάω 100€. Αν, τώρα, το fund καταφέρει να εισπράξει το σύνολο της οφειλής μου, τότε μιλάμε για ένα κέρδος που ξεπερνά το 3.300%! Μίας επένδυσης όχι σε παραγωγή, όχι σε κάποια καινοτομία αλλά μια επένδυση-διοικητική πράξη αλλαγής ιδιοκτήτη μίας υποχρέωσης. Καλή επένδυση τη λες…
Είναι, όμως, το πρόβλημα μόνο ηθικό; Προφανώς και όχι. Τα υπερκέρδη των fund που θα εισπραχθούν από την ελληνική οικονομία αλλά θα φύγουν στο εξωτερικό, είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, έχει να κάνει με το τίμημα – τα 3 ευρώ – που έχει εισπράξει η τράπεζα για το συγκεκριμένο δάνειο.
Εξηγούμαι.
Αν το σύνολο των κόκκινων δανείων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι τράπεζες, πουληθεί σε αυτή την τιμή, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση.
Εδώ, λοιπόν, αρχίζουν τα δύσκολα.
Τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μπορούν βρεθούν από δύο πηγές:
α) από τα κεφάλαια του 3ου μνημονίου,
β) από κούρεμα καταθέσεων.
Είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη, μια τυχόν νέα ανακεφαλαιοποίηση θα την πληρώσουν οι καταθέτες και οι φορολογούμενοι.
Ως πότε θα χρεώνονται οι επόμενες γενιές την «σωτηρία» των τραπεζών;
Κάπου εδώ ένα τραπεζικό και οικονομικό πρόβλημα, γίνεται βαθιά πολιτικό. Είναι αναγκαίο να αποτελέσει «εθνική κόκκινη γραμμή» η αποτροπή αυτής της εξέλιξης. Όχι κυβερνητική, όχι της αξιωματικής ή της ελάσσονος αντιπολίτευσης, αλλά εθνική, όλων μας δηλαδή.
Πώς θα γίνει, όμως, αυτό; Που θα βρεθούν τα χρήματα;
Η πρόταση μου είναι τα χρήματα αυτά να βρεθούν από τα υπερκέρδη των fund που θα αγοράσουν τα κόκκινα δάνεια.
Θα είναι πολιτικά ανήκουστο ο ελληνικός λαός, είτε ως φορολογούμενος, είτε ως καταθέτης, να πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την ώρα που οι νέοι διαχειριστές των κόκκινων δανείων θα θησαυρίζουν.
Ο ορισμός ενός πλαφόν στα κέρδη, σε συνδυασμό με κίνητρα για όσους το ξεπεράσουν, είναι μια καλή ιδέα. Ας βάλουμε, δηλαδή, ένα όριο στα κέρδη για ένα fund και στην περίπτωση που καταφέρει να το ξεπεράσει τότε ένα μέρος των επιπλέον κερδών θα πηγαίνει σε ένα κουμπαρά ο οποίος θα χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Λύσεις με γνώμονα τα συμφέροντα των πολλών υπάρχουν. Πολιτική βούληση χρειάζεται και καθαρές κουβέντες.