Λίγο πριν τις γιορτές συναντήθηκα με φίλους σε δύο γειτονιές της Αθήνας, στους Αμπελόκηπους και στο Παγκράτι. Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε όλοι μαζί, ενεργοί πολίτες όμως όλοι μας, φυσιολογικά η συζήτηση γρήγορα πήγε στην πολιτική κατάσταση.
Στις διαπιστώσεις συμφωνήσαμε πολύ γρήγορα. Η κατάσταση πάει απο το κακό στο χειρότερο. Η κυβέρνηση τα έχει κάνει χάλια και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να πείθει ότι μπορεί ν’ ανταπεξέλθει. Ρίχνουν και οι δύο κάθε μέρα και απο λίγο το επίπεδο της αντιπαράθεσης για να το φέρουν στα δικά τους μέτρα, στο δικό τους επίπεδο των χαμηλών προσδοκιών. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η καθημερνότητα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολή.
Η συζήτηση όμως δεν έμεινε στη κριτική. Είδα πραγματική διάθεση για δράση, διαπίστωσα πραγματική διάθεση να κάνουμε κάτι για να αλλάξει η σημερινή κακή μας κατάσταση, να βγούμε απο το αδιέξοδο. Κατέληξαν και οι δύο συναντήσεις με δέσμευση να ακολουθήσουν και άλλες. Mε περισσότερους συμμετέχοντες, ίσως λιγότερο «υποψιασμένους» αλλά εξίσου αποφασισμένους να δραστηριοποιηθούν.
Περιπτωσιολογικές οι συναντήσεις αυτές σκέφτηκα.
‘Ηρθε όμως η κοινωνικοποίηση που συνοδεύει τη περίοδο των εορτών να με βγάλει ψεύτη. Αντίστοιχες συζητήσεις με επαγγελματικούς μου συνεργάτες, με τον κοινωνικό μου περίγυρο. Όπου βρέθηκα οι ίδιες αγωνίες αλλά και η ίδια διάθεση να «βάλουμε πλάτη» για να βγούμε απο το τέλμα.
Το κοινό όλων ένα. Η αγωνία για το μέλλον, η άρνηση να περιορίσουν τα όνειρα τους και να παραδοθούν στην παρακμή. Το ίδιο δυνατή η απόφαση να κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας για να γράψουμε μια νέα καλύτερη σελίδα για όλους μας.
Μια σελίδα που θα μπορούμε όλοι να βρούμε μια δουλειά που θα μας εξασφαλίζει τη διαβίωση μας, να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, να ονειρευτούμε ένα καλύτερο μέλλον και να δουλέψουμε για να το φέρουμε.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πολιτικά κρυμένοι στην ιδιωτικότητα και την αδράνεια μέχρι πρόσφατα είναι η δύναμη που με την κατάλληλη πολιτική κατεύθυνση θα σπάσει τον φαύλο κύκλο των μηδενικών προσδοκιών και της μετριότητας. Όχι σε κάποιο απώτερο μέλλον αλλά σήμερα, αμέσως τώρα. Οι άνθρωποι υπάρχουν, η διάθεση υπάρχει, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει και η δουλειά. Είναι οι ανήσυχοι άνθρωποι της κοινωνίας μας, η ελπίδα μας για το μέλλον. Ξεκινάμε!