Άρθρο μου στην “Εφημερίδα των Συντακτών”
«Τι λένε τώρα αυτοί;» Όλο και πιο συχνά ακούω αυτή την ερώτηση απο φίλους και γνωστούς όποτε πέφτουμε σε καμιά πολιτική εκπομπή στην τηλεόραση. Στην πραγματικότητα, διαμαρτύρονται για την, όλο και μεγαλύτερη απόσταση πολιτικού προσωπικού και πολίτη. Για την αδυναμία του συμπατριώτη να εκπροσωπηθεί, όπως χρειάζεται και όπως προβλέπει η δημοκρατία μας. Έλλειμμα αντιπροσώπευσης που πιστοποιείται από την όλο και μεγαλύτερη αποχή από τις εκλογές. Και από το παγιωμένο αδιέξοδο μίας πλατείας που ζητάει το κάψιμο της Βουλής που έχει η ίδια αναδείξει από τη μια, ενώ παραμένει γαντζωμένη σε εναλλασσόμενους αετονύχηδες που της υπεξαιρούν συστηματικά την ψήφο από την άλλη. Αλλά ποιά είναι τελικά αυτή η πλατεία;
Πλατεία είμαστε εμείς! Ο μισθωτός που βλέπει όλο και μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος του να φεύγει σε εισφορές και φόρους. Γονείς που ζούν την αγωνία να βρουν θέση στο βρεφονηπιακό σταθμό της γειτονιάς τους για να μην πληρώσουν ιδιωτικό με δανεικά. Φοιτητές που βλέπουν τα εξάμηνα να περνούν και την μετανάστευση, ευχή και κατάρα, αν την μπορέσουν. Συνάνθρωποί μας που δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε ποιοτικές και πραγματικά δωρεάν δημόσιες φροντίδες υγείας. Ηλικιωμένοι που δεν γνωρίζουν πόση θα είναι η επόμενη σύνταξή τους, όταν ύστερα απο μήνες αναμονής τελικά τους απονεμηθεί. Όλοι εμείς που αναρωτιόμαστε «τι λένε τώρα αυτοί;» όποτε πέσουμε απάνω τους στο ζάπινγκ. Όλοι εμείς που είτε είμαστε πια απρόθυμοι να ακούσουμε, να κρίνουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη της επιλογής μας. Ξεπέφτοντας συχνά σε εύκολες εισαγόμενες λύσεις και σχήματα που μας πάνε ακόμα πιο κάτω, ακόμα πιο πίσω.
Όπως όμως πλατεία είναι και ένα κατεστημένο κομματικό (αν και όχι μόνο ή κυρίως τέτοιο) που τσακώνεται όχι για τα δικά μας, αλλά για τα δικά του μικρά συμφέροντα. Εξαρτημένο, μέτριο, φοβικό και ταυτοχρόνως αυθαίρετο έως βίαιο ή και τρομοκρατικό. Στήνοντας πλατφόρμες για να ψαρεύουν οπαδούς σε τηλεοράσεις, γήπεδα, παντού. Και «κόμματα» να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για να καταστραφούν μόλις υποκλέψουν μια ψήφο σε κάποια εκλογική μάχη, «συμμαχίες» μιας (ή και καμιάς) χρήσης και ένα προσωπικό που έχει καταπατήσει απροκάλυπτα τον δημόσιο χώρο για ιδιωτική χρήση. Τίποτα απο αυτά δεν αφορά τους πολίτες, (άρα) τίποτα από αυτά δεν είναι πολιτικό!
Είναι η ώρα να γυρίσουμε την πλάτη στον σημερινό φαύλο κύκλο και τους πρωταγωνιστές του. Αν πράγματι θέλουμε κάτι περισσότερα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα και πάνω από τον κύκλο αυτό. Αν, τελικά, θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα και έχουμε αίσθηση κοινής μοίρας είναι η ώρα να σκεφτούμε εμείς για εμάς πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα όσα μας βασανίζουν. Όχι βέβαια παπαγαλίζοντας την «γραμμή» κάποιου άλλου, ξένου προς εμάς, κέντρου εξουσίας ή νοσταλγώντας ευκολίες που δεν διαθέτουμε πια. Με το μυαλό μας όχι σε όσα χάσαμε, αλλά σε όσα μας κρατάνε ξύπνιους τα βράδια και σκέψεις πάνω σε αυτά.