(Άρθρο μου στην “Εφημερίδα των Συντακτών”)
Ασφαλώς ο κομματικός ανταγωνισμός και η διεκδίκηση της λαϊκής ψήφου είναι εκ των ουκ άνευ στοιχείο της δημοκρατικής διαδικασίας. Εφ’ όσον έχει και παραγωγικό περιεχόμενο τόσο το καλύτερο. Είναι όμως, εξ ίσου, απαραίτητη και η αντιμετώπιση των παρενεργειών τους, ιδίως όποτε αυτές «αυξάνονται και πληθύνονται». Πρώτη από αυτές… η αποχή!
Πράγματι, στις προ μηνός «πολυεκλογές» η αποχή «άγγιξε ταβάνι». Δεν τροφοδοτήθηκε από εχθρούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μιας και αυτοί οι τελευταίοι συμμετείχαν και μάλιστα ενεργητικά. Είχαν και έχουν, βλέπετε, υπό διαμόρφωση την ανακατανομή της επιρροής τους σε κομματικές εκφράσεις, παλιές και νέες. Η αποχή, δυστυχώς, τροφοδοτήθηκε από δημοκρατικούς πολίτες σε απόγνωση. Και ήρθε να επιβεβαιώσει το γενικευμένο κλίμα απάθειας, αν όχι εγκατάλειψης που διατρέχει τον δημόσιο χώρο μας. Η αποχή προήλθε, κατά κύριο λόγο, από συμπατριώτες που δεν βρίσκουν που να ακουμπήσουν τις ελπίδες τους.
Τα αίτια της απογοήτευσης πολλά, ομολογημένα και ανεπίδεκτα θεραπείας με ληγμένα προεκλογικά φάρμακα. Ξέρουμε όλοι ότι βασικές σταθερές της καθημερινής μας ζωής, για δεκαετίες ολόκληρες, ανατράπηκαν. Ότι ο καταλογισμός των ευθυνών για αυτή την αποσταθεροποίηση εκφυλίστηκε εξ αρχής σε κυνήγι μαγισσών και στυγνή ψηφοθηρία. Με συνέπεια μεγαλοστομίες, ανακολουθίες και διαψεύσεις προσδοκιών ή, αν προτιμάτε, «αυταπάτες, απάτες και κωλοτούμπες». Όλοι με όλους, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Με μοιραία κατάληξη, όλοι εναντίον όλων. Πάλι χωρίς πρόγραμμα. Αλλά και χωρίς πολιτικό σώμα πια, δηλαδή ψηφοφόρους.
Στον προεκλογικό αγώνα (και είμαστε ακόμα στην αρχή) η δημοκρατική πλειοψηφία που, τρομαγμένη από την παρακμή, απέχει, κάνει αισθητή και την παρουσία και την απουσία της. Το ερώτημα είναι: μπορούμε να συναισθανθούμε την ευθύνη μας απέναντί της ή επειδή δεν πυκνώνει τις τάξεις των οπαδών μας θα συνεχίσουμε να της γυρίζουμε την πλάτη;
Προσωπικά, επειδή ακριβώς σέβομαι τους εντολοδότες όλων μας, προτιμώ να τους παρουσιάζω τις σκέψεις μου για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, παρά να καταγγέλλω τους «άλλους». Η επιλογή αυτή μπορεί να μην γεμίζει παραπολιτικές στήλες, αλλά σηματοδοτεί επιστροφή στην Πολιτική. Μπορεί να «χαλάει τη σούπα» σε τηλεοπτικά πάνελ, αλλά δίνει διαβατήριο επιστροφής.
Βεβαίως, είμαι αποφασισμένος να μην αφήνω αναπάντητες προκλήσεις, ιδίως τις φτηνότερες από αυτές, που δυστυχώς δεν είναι λίγες. Και, την ίδια στιγμή, να προσπαθώ να μετασχηματίσω το άχαρο αυτό καθήκον μου σε κίνητρο συμμετοχής όσων απέχουν. Για να ελπίσουμε ξανά, πρέπει να καταλογίσουμε προηγουμένως. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και, φυσικά, ξεκινώντας με τα πιο πρόσφατα αρνητικά και πηγαίνοντας προς τα πίσω. Πάντα όμως με τη σκέψη μπροστά.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζει να καταβάλλουμε το τίμημα της αποκατάστασης που όλοι επιθυμούμε. Χωρίς αυτήν, ανόρθωση δεν μπορεί να υπάρξει. Ψηφίζουμε λοιπόν χωρίς δισταγμό. Είναι πολύ καλύτερο από το να απαλλάσσουμε από τις ευθύνες τους όσους μας απογοήτευσαν ή, ακόμα χειρότερα, ανοίγοντας τον δρόμο στους επόμενους που θα μας απογοητεύσουν. Λέγεται συχνά ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Μόνο που σήμερα ζούμε ακριβώς την στιγμή που την ελπίδα αυτή από ανέλπιστη καλούμαστε να την κάνουμε πραγματική. Επιλέγουμε λοιπόν μετά λόγου γνώσεως την εφικτή αναγέννηση παρά την ανέφικτη νεκρανάσταση.
Μια τελευταία σκέψη στην μάχη υπέρ της λαϊκής συμμετοχής. Η κριτική για τον σταυρό προτίμησης είναι γνωστή και βάσιμη, ιδίως σε μεγάλες πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Αλλά, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, είναι στο χέρι μας να τον μετατρέψουμε σε εργαλείο προσωποποίησης ευθυνών και καταλογισμού τους, όσο και προώθησης νέων, θετικών επιλογών. Πρόσθετος μπελάς ίσως; Αλλά, όπως γνωρίζουμε, τα (δημοκρατικά) καλά κόποις κτώνται!
Μπορείτε να δείτε τις υπόλοιπες παρεμβάσεις μου εδώ.