«Έχει θέρμανση η πολυκατοικία σας;» ρώτησε ένας φίλος τη παρέα πριν μερικές μέρες σε μια από τις λιγοστές βραδυνές εξόδους μου. Η απάντηση από την ομήγυρη ήταν ένα μπουκέτο από τις διάφορες πατέντες που κυκλοφορούν στις πολυκατοικίες της Αθήνας: από τα τζάκια με εξωτερικές καμινάδες και τις σόμπες, μέχρι τις ατομικές σωληνώσεις οι οποίες σκαρφαλώνουν στους τοίχους των πολυκατοικιών. Και αυτά για τους τυχερούς οι οποίοι μπορούν να πληρώσουν τόσο το κόστος της κάθε επιλεγμένης μετατροπής, όσο και του κάθε μηνιαίου λογαριασμού.
Αλλά αυτά δεν αποτελούν δείγματα καπατσοσύνης συμπολιτών μας, μερικά από αυτά «στου κασίδη το κεφάλι». Είναι τεκμήρια μακροχρόνιας έλλειψης πολιτικής για την κατοικία, αλλά και την θέρμανση. Η ζωή στην Αθήνα και τα προάστια της, είναι μια οδυνηρή περιπέτεια, με όλο και περισσότερους να προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα θέρμανσης των σπιτιών τους χωρίς να τα καταφέρνουν. Τα στατιστικά στοιχεία τρομάζουν περισσότερο από τα ίδια τα στοιχεία της φύσης: σχεδόν 1 στους 5 δεν μπόρεσε να θερμάνει επαρκώς το σπίτι του το 2021! Το 2021, δηλαδή πριν τον πόλεμο, την ακρίβεια, τον Πούτιν, την αναποφασιστικότητα των Ευρωπαίων και όλα τα άλλα που, σύμφωνα με την καθημερινή προπαγάνδα, φταίνε για τα τρία κακά της μοίρας μας. Τον χειμώνα 2022-2023 τι μας περιμένει άραγε; Και ποιος μπορεί πια να υποσχεθεί, πια πατέντα και σε ποιους για την αντιμετώπιση του κρύου, της φτώχειας, της αυθαιρεσίας, του καθημερινού δράματος όλο και περισσότερων;
Οι αλλεπάλληλες τροποποιήσεις των κυβερνητικών αποφάσεων ανάλογα με τις διεθνείς τιμές ενέργειας, αυτό το «βλέποντας και κάνοντας», δεν είναι αποδεκτή επιλογή: οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί αδυνατούν πια να παρακολουθήσουν τις διαδοχικές μετατροπές που υποδεικνύονται από τον καυστήρα σε φυσικό αέριο, μετά σε πετρέλαιο, μετά… πάλι σε φυσικό αέριο, και, πρόσφατα, στα φωτοβολταϊκά στις σκεπές -προσοχή!- αν δεν «κλέβουν αγορά» από τους μεγάλους «παίκτες» / εμπόρους ενέργειας! Οι πολυκατοικίες της Αθήνας στεγάζουν μια πελώρια πολιτική αστοχία, η οποία είναι πια αδύνατο να κρυφτεί κάτω από τα χαλιά του σπιτιού μας.
Οι στόχοι, ονομαστικά τουλάχιστον, είναι χιλιοειπωμένοι. Ισάριθμες και οι αποτυχίες προσέγγισής τους: ενεργειακή αναβάθμιση κτιρίων, κίνητρα αντικατάστασης ηλεκτρικών από ηλιακούς θερμοσίφωνες και ηλιακούς συλλέκτες στις στέγες, εκμετάλλευση της γεωθερμίας και πολλά άλλα που θα μας ζέσταιναν και θα μείωναν τους λογαριασμούς ηλεκτρικού και φυσικού αερίου. Λύσεις έχουμε, κάποιον να τις δώσει δεν έχουμε! Αυτό που έχουμε είναι, ως συνήθως, περίπλοκες διαδικασίες, χρηματοδοτικά κενά, μαύρη εργασία, ανεπαρκή ποσοστά χρηματοδότησης και μέτρα που αποδεικνύονται ανεφάρμοστα, όποτε αναμετρώνται με την εφαρμογή τους λόγω του πλημμελούς σχεδιασμού τους.
Υπάρχει βέβαια και ο «από μηχανής θεός» να τα λύσει για εμάς. Η μαζική εκστρατεία παραπλάνησης ότι όλα αυτά έχουν λυθεί ήδη ή λύνονται. Μόνο που η ζωή πολλών από εμάς είναι… κουβέρτες και κρύο. Εδώ υπάρχει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή: από την μια ο συμβιβασμός με την αποτυχία, την προχειρότητα και την εξαπάτηση και από την άλλη η αγωνιστική απόρριψη του. Δεν θα βαφτίσουμε «κανονικότητα» την ενεργειακή φτώχεια και την, ταυτόχρονη, υποβάθμιση του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος στην Αθήνα. . Είναι η ώρα να βάλουμε μπροστά κάτι μόνιμο και διατηρήσιμο για τα σπίτια μας και την θέρμανση τους. Να οργανώσουμε το σπιτικό και τη ζωή μας ώστε να μην μπορεί κανένας κακός λύκος να φυσάει και να τα γκρεμίζει.