Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, λίγοι παλιοί φίλοι, από το σχολείο οι περισσότεροι, συναντιόμαστε για ένα μεσημεριανό περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Παραμονή Χριστουγέννων, περιδιαβάζουμε εδώ και ΄κει, στο κέντρο της πόλης, αποζητώντας ίσως μια γιορτινή ατμόσφαιρα, παρόμοια με αυτήν που περιγράφονταν με εικόνες και λόγια σε βιβλία του Δημοτικού. Βέβαια η Σταδίου δεν είναι πια ο δρόμος που ένωνε το Σύνταγμα με την Ομόνοια με στολισμένα μαγαζιά, αλλά μια νεκρή ζώνη με λίγη ζωή γύρω από τα δύο άκρα της. Στην Πανεπιστημίου διατηρούνται ακόμα λίγα κλασικά κτίρια, μόνο που ο δρόμος δεν χαρακτηρίζεται πια από τα κτίρια αυτά, αλλά από το αναίτιο σκάψιμό της, τα άχρηστα και άσχετα σιδερένια παγκάκια και τα «εμβόλιμα» φοινικόδεντρα που έχουν ήδη ξεραθεί σε όλο της το μήκος. Και ο γνωστός καστανάς στην γωνία της Ακαδημίας με την Κανάρη δεν είναι πια στη θέση του, ίσως επειδή η ΑΑΔΕ έκρινε σκόπιμο να αρχίσει από αυτόν την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ενώ, λίγο πιο πάνω, σε εμπορικούς δρόμους που κάποτε δεν έβρισκες επαγγελματική στέγη αν δεν πλήρωνες απίθανα ποσά για «αέρα» βρίσκεις άστεγους να κοιμούνται στις εισόδους ξενοίκιαστων μαγαζιών. Όλα αυτά, εφέτος ακόμα πιο παράξενα με τις πολύ ψηλές θερμοκρασίες για την εποχή (ευτυχώς από άποψης κόστους θέρμανσης) να επιμένουν ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι εδώ!
Όλες αυτές οι αντιθέσεις είναι εδώ και μάλιστα για να μείνουν. Και να τις συζητάμε οι παλιοί συμμαθητές σ’ αυτήν την, εθιμική πια, αθηναϊκή μας συνάντηση. Και σαν παράδοση μέσα στην παράδοση, να διαφωνούμε για το χρώμα της εποχής, στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στις μέρες μας: είναι άσπρο ή μαύρο; Με τον καθένα μας να το βλέπει μέσα από τα δικά του, προσωπικά του γυαλιά. «Κοίτα πόσο καλά πηγαίνουμε, καρφίτσα δεν πέφτει» να λέει ο ένας. «Μην σε ξεγελάει η σημερινή εικόνα, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει θέση στο κάδρο αυτό» να απαντάει ο άλλος. Χωρίς να αφήνει κανείς «να πέσει κάτω» το παραμικρό και καταλήγοντας αποκαμωμένοι στην μια ή την άλλη πλατεία για καφέ. Και μετά από την ολιγόλεπτη σιωπή την ώρα που μεσολαβεί ανάμεσα στην παραγγελία και την άφιξη των ροφημάτων μας (άντε και κανένα κρουασάν από δίπλα), η κοινή συνείδηση ότι όλοι μπορούμε να έχουμε την δική μας, διαφορετική οπτική για τα πράγματα, αλλά μόνον η σύνθεση τους μπορεί να απεικονίσει αξιόπιστα την πραγματικότητα.
Όλα υπάρχουν στο κέντρο του κρατιδίου των Αθηνών, όπως και παντού αλλού, είναι η αλήθεια. Από οικογένειες με σχετική ξεγνοιασιά να ψωνίζουν, μέχρι φτωχούς και άστεγους που η παρουσία τους στοιχειώνει τη ζωή μας. Και εμείς βέβαια που δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε χαζοχαρούμενοι είτε αισιόδοξα, είτε απαισιόδοξα. Αρκεί να συμφωνήσουμε ότι τα Χριστούγεννα, η ίδια η ζωή μας θα γίνει πολύ καλύτερη με λιγότερες ανισότητες ανάμεσά μας. Στην πραγματικότητα χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση μπορούμε μόνο με κάθε συνάνθρωπο να διαθέτει στέγη, τροφή, περίθαλψη, ευκαιρίες, δηλαδή… ελπίδα! Και βέβαια, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη βελτιώνει τις ζωές όλων μας… αξίζει να προσπαθήσουμε γι’ αυτό.
Διάλογοι με τους συμπολίτες
Το σπίτι μας
Άσε το κλειδί στην πόρτα…
Το μισό του ουρανού
Εμείς, η Αθήνα και τα αυτοκίνητα μας
Τα μαγαζιά της πόλης μας
Έχει θέρμανση η πολυκατοικία σας;
Ο δικός μας δημόσιος χώρος
Ένα πρωί στον Ευαγγελισμό
Η θεία Μυρσίνη
Μπορείτε να δείτε τις υπόλοιπες παρεμβάσεις μου εδώ