Εδώ και πολλά χρόνια ζούμε στην πατρίδα μας τη «μέρα της μαρμότας». Αντιπολιτευόμενοι να το παίζουν αντιμνημονιακοί με ισοδύναμα και στη συνέχεια να μετατρέπονται σε υποτακτικότεροι των υποτακτικών, αναγκασμένοι να διαχειριστούν το χάος που δημιούργησαν. Και πάλι από την αρχή με νέους πρωταγωνιστές. Και κάθε φορά η πραγματικότητα ακόμα χειρότερη, οι αντοχές ακόμα λιγότερες, οι ευκαιρίες για έξοδο από τη κρίση όλο και πιο περιορισμένες. «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμα!»
Σε όλα αυτά η ελληνική κοινωνία νιώθει απούσα. Με τα προβλήματα της να μην αναφέρονται καν. Με τα οράματα της να μην διεκδικούνται από κανέναν. Χωρίς εκπροσώπηση, εν τέλει χωρίς φωνή. Με σπασμωδικές αντιδράσεις και δυστυχώς με τον κίνδυνο της κατάρρευσης στη συλλογική κατάθλιψη. «Ανοχύρωτη» απέναντι στις πιο ακραίες φωνές και σε τσαρλατάνους, μπας και ακουστεί μέσα από αυτούς. Αλλά πού. Μοιάζει ότι κανένα αυτί δεν ιδρώνει, κανείς «υπεύθυνος» δεν χαμπαριάζει.
Αυτή η κατάσταση όμως τελειώνει. Με το πραγματικό στοίχημα να είναι τι έρχεται στη θέση της ώστε να μην τελειώσουμε και εμείς μαζί της. Θα μείνουμε λοιπόν κολλημένοι στις παλιές συνήθειες που έστρωσαν τον δρόμο στην καταστροφή που ζούμε ή θα βρούμε ένα πιο στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορέσουμε να χτίσουμε την επόμενη μέρα μας;
Μια μέρα στην οποία θα είναι αποτυχία όλων μας να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, που τρέφονται από τα σκουπίδια, που θέλουν να δουλέψουν αλλά δεν μπορούν, που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης, που διακρίνονται με βάση το χρώμα του δέρματος τους ή την σεξουαλική τους προτίμηση. Μια μέρα που η φτώχεια δεν θα είναι ιδιωτικό δράμα, αλλά συλλογικό όνειδος. Μια μέρα στην οποία οι άνθρωποι που φεύγουν από τις χώρες τους, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον, θα ζουν το πραγματικό νόημα της ελληνικής φιλοξενίας. Μια μέρα στην οποία οι νέοι θα μπορούν να ονειρεύονται το μέλλον τους και να χτίζουν τη ζωή τους στην πατρίδα τους αντί να ψάχνουν διέξοδο στο μακριά από τον τόπο τους.
Η Δημοκρατική παράταξη είναι η μόνη η οποία έχει αποδείξει ιστορικά ότι έχει τη δυνατότητα να ενώνει δυνάμεις ικανές να οδηγήσουν στις αναγκαίες ρήξεις. Σήμερα για να βγούμε από το σπιράλ της καταστροφής στο οποίο ζούμε. Το πρώτο βήμα έγινε. Η παράταξη έχει συλλογικό φορέα, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η ενίσχυση της είναι αναγκαία συνθήκη για να γίνουν οι αλλαγές που έχουμε τόσο ανάγκη.
Μόνο που η ενίσχυση αυτή δεν θα έρθει νομοτελειακά. Προϋποθέτει να έχουμε πρόταση και να πείσουμε τον λαό να την υποστηρίξει. Πρόταση για εθνική και κοινωνική ανόρθωση και όχι «κόλπο να ξαναέρθουμε στα πράγματα». Και στην προσπάθεια αυτή να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ώστε να πετύχουμε